Badania ultradźwiękowe z kategorii badań NDT pozwalają na otrzymanie informacji o stanie całej objętości badanego obiektu. Są przeprowadzane za pomocą ultradźwiękowych defektoskopów, które za pomocą głowic ultradźwiękowych przetwarzają impulsy elektryczne z nadajników na odpowiadające im drgania ultradźwiękowe. Badania ultradźwiękowe wykorzystują np. metodę echa i metodę cienia, którym przyjrzymy się bliżej.
Metoda echa w badaniach ultradźwiękowych
Metoda echa polega wykorzystywana w ultradźwiękowych badaniach NDT polega na wytworzeniu i wprowadzeniu przez defektoskop impulsów fal ultradźwiękowych w materiał i odbiorze ich po odbiciu od powierzchni ograniczających lub wady materiałowej. Echo pozwala określić czas od wysłania fali do powrotu po odbiciu, na podstawie czego można określić przebytą przez falę drogę. Wykrywamy wadę w badanym elemencie i lokalizujemy jej położenie. Gdy wad w badanym obiekcie nie ma, zmierzymy jego grubość. Do uzyskania bardzo precyzyjnych wyników łączymy badania ultradźwiękowe z innymi metodami badań NDT.
Metoda cienia – metoda przepuszczania
Inne badania ultradźwiękowe, które pozwalają na wykrycie wad w materiale, to badania z wykorzystaniem metody cienia. Fala ultradźwiękowa jest wprowadzana z jednej strony badanego elementu i odbierana z drugiej. Gdy na drodze fali jest wada, natężenie jest osłabione. Nie możemy dokładnie zlokalizować głębokości, na której znajduje się wada, ale wykrywam ją. To metoda stosowana do badania elementów takich jak cienkie blachy, czy rurki, szczególnie tych wykonanych z materiałów silnie tłumiących, gdzie metoda echa się nie nadaje. Metoda cienia sprawdza się szczególnie tam, gdzie chcemy po prostu sprawdzić, czy w elemencie nie ma płaskich lub przestrzennych nieciągłości.